Anime X

Tekst pochodzi z Tanuki.pl

Bleach

Historia rozpoczyna się w momencie, kiedy nasz bohater i jego rodzina zostają zaatakowani przez hollowa – coś w rodzaju demona, żywiącego się ludzkimi duszami. Wtedy to Ichigo poznaje Rukię Kuchiki – shinigami, której obowiązkiem jest utrzymywanie równowagi pomiędzy światem zmarłych i żywych poprzez walkę z hollowami oraz oczyszczanie i odsyłanie duchów zmarłych do Soul Society. W wyniku pechowego splotu wydarzeń Kurosaki musi „przejąć" moce Rukii, stając się w ten sposób shinigami. Od tego dnia jego życie zmienia się nie do poznania. Musi przyzwyczaić się do nowych obowiązków – na szczęście może także liczyć na pomoc przyjaciół – potężnego i milczącego Sado Yasutory oraz niezbyt może rozgarniętej, ale bardzo wrażliwej na cudze nieszczęście Inoue Orihime. Natomiast chodzący do jego klasy Uryuu Ishida okazuje się członkiem klanu Quincy, także zajmującego się zwalczaniem hollowów, ale nienawidzącego shinigami... Nie powinno jednak dziwić, że już niebawem Ishida – niechętnie, ale jednak – będzie musiał walczyć ramię w ramię z bohaterem. Nie należy także zapominać o pewnym tajemniczym i ekscentrycznym sklepikarzu, zwanym Kisuke Urahara…

Bez wątpienia największą zaletą tego anime jest duża liczba i różnorodność bohaterów. Każdy ma swoje pięć minut, dzięki czemu znakomicie można zapamiętać nawet postaci drugo- i trzecioplanowe. Na szczególne uznanie zasługują rezydujący w Soul Society dowódcy trzynastu drużyn shinigami i ich podwładni, tworzący prawdziwą galerię osobliwości. Znajdziemy wśród nich typy komediowo przerysowane, ale także całkowicie poważne. Duże wrażenie zrobiły na mnie również sceny pojedynków, stojące na bardzo wysokim poziomie: są dynamiczne, efektowne i – co jest dużym plusem – nie ciągną się przez cztery czy pięć odcinków, jak np. w Naruto.

Oprawa graficzna nie powala na kolana, ale postacie są rysowane całkiem przyjemną kreską, a kolorystyka jest bardzo żywa. Jedynie tła nie są dostatecznie dopracowane, co jednak nie razi przesadnie i może przeszkadzać tylko bardzo drobiazgowym fanom anime. Najsłabszym punktem są hollowy: sam pomysł białych masek jest całkiem interesujący, szkoda więc, że projektanci nie poświęcili więcej czasu na stworzenie do nich równie interesującego korpusu. Zafundowano nam za to nieciekawe graficznie, pozbawione charakteru, ogromne szarobure bryły z dziurą w środku. Natomiast skomponowanej przez Shiro Sagisu ścieżce dźwiękowej trudno coś zarzucić – generalnie cała przypadła mi do gustu, a szczególnie udane były openingi. Do endingów nie mam większych zastrzeżeń, jedynie czwarty – Happy People w wykonaniu Skoop on Somebody – wydał mi się totalną pomyłką. Warto zwrócić uwagę na efektowny trzeci ending – Houkiboshi Younha, w którym do każdego odcinka stworzono osobną animację, prezentującą kapitanów poszczególnych drużyn.